پدیدارشناسی بیماری؛ رویکردی در تعلیم و تربیت کودکان مبتلا به بیماری های مزمن

کودکان مبتلا به بیماری های مزمن نیازهای تربیتی ویژه ای دارند که امروزه بر اثر غلبه رویکردهای عینیت مدار طبیعت گرا و هنجارگرا مغفول مانده اند. از این رو هدف اصلی این پژوهش، مطرح کردن پدیدارشناسی بیماری به عنوان رویکردی بدیل در بهبود وضعیت تعلیم و تربیت کودکان مبتلا به بیماری مزمن است. مطالعه حاضر بر بنیاد دو رویکرد روش شناختی پدیدارشناسی و استنتاجی انجام می گیرد؛ بدین صورت که ابتدا چالش های تربیتی ویژه کودکان مبتلا به بیماری مزمن در مواجهه با خود، هستی و دیگران مورد پدیدارشناسی قرار گرفته و توصیف می شوند و در ادامه، با استخراج مضامین پدیدارشناختی روی آورندگی، زمانمندی و بدنمندی، پدیدارشناسی بیماری به عنوان راهکاری برای فهم بهتر تعلیم و تربیت ویژه این کودکان استنتاج می گردد. نتایج نشان می دهد پدیدارشناسی بیماری با سوژه بدنمند دانستن کودک بیمار، معنای بیماری را بازسازی کرده و فرصتی فراهم می کند تا بیماری مزمن از یک رنج همیشگی به بستر مناسبی برای پیشرفت و شکوفایی افراد تبدیل شود.